ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΕ ΚΑΚΑΒΕ

Ο αγαπημένος μας αναγνώστης (ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΜΑΡΚΟΥ) σε μια δική του  ποιητική άποψη. Ας τον απολαύσουμε!!!


Αχ! κατακαημένε Κάκαβε,

που σμαραγδένιο στέμμα είσαι αιώνες τώρα

στην κορυφή της Βόρειας Χαλκιδικής,

και ζωοδότης γίνεσαι της γύρω περιοχής.



Κατάφυτος, πανώριος και μοσχομυριστός,

γεμάτος χάρες,
ζωντάνια κι οξυγόνο

με μια πανίδα αφάνταστη

και μια χλωρίδα, που προξενεί το φθόνο!



Χιλιάδες χρόνια πέρασες, στητός καμαρωτός

και δε σε λύγισε ποτέ, κανείς κακός καιρός.

Μα ο Βρούτος παραφύλαγε, εκεί σε μια γωνιά,

και ήρθε και σου έδωσε, ύπουλη μαχαιριά!



Σου ξέσχισε τα σωθικά, με μυτερά σπαθιά

για λίγο μόνο μάλαμα, πριν από λίγα χρόνια

χωρίς καμιά συμπόνια, μια και αυτός

προσεύχεται, μόνο στο Μαμωνά!



Και τώρα, χωρίς εσύ να φταις, απ΄ τις παλιές πηγές

αντί για δροσερό και γάργαρο νερό,

απ΄ τις δικές σου τις πληγές που όλο πυορροούν

χολή και πίκρα μας κερνάς, και θάνατο θαρρώ!







Κι αυτή, είναι μονάχα η αρχή!

Γιατί αν δεν προσέξουμε, αν δεν αγωνιστούμε,

κάτω από τοξικά απόβλητα, κυάνιο, αρσενικό

και μαύρη λάσπη, όλοι μας θα θαφτούμε.



Και στα παλιά χαλάσματα,

μετά από λίγα χρόνια, σε όλα τα χωριά μας,

χορό θα στήνουνε σκιές

και θλιβερά φαντάσματα.



Κατακαημένε Κάκαβε τι σού ΄μελλε να πάθεις

από του Βρούτο τα καρφιά, με μίσος και με απονιά

κι απ΄ το Θεό το Μαμωνά, για μία χούφτα μάλαμα

τα κάλλη σου να χάσεις.



Θέλω να ξέρεις όμως, πως τα παιδιά που τάισες εσύ, που πότισες, που έδωσες ζωή, που έδωσες ανάσα,

μάχη σκληρή θα δώσουμε, θα σπάσουμε την πιάτσα…

Δε θα αφήσουμε ποτέ κανέναν ξένο σφετεριστή,

να έρθει να ασελγήσει, στο όμορφό σου το κορμί.



ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΜΑΡΚΟΥ